Dan nu... De awesome trip naar Tasmanië!
De afgelopen anderhalve week hebben we om en nabij de 1700 kilometer (plaatje klopt niet helemaal omdat ik niet alle kleine stukjes mee kon nemen in google maps) gereden en meerdere malen in de prachtige natuur geslapen. Hieronder samengevat een schema van de rit die we gemaakt hebben.
Vrijdag 12 februari
We vlogen pas om 18.00 vanaf Melbourne naar Tasmanië, dus in de ochtend en het begin van de middag hebben we nog een beetje rondgelopen door de stad en o.a. de markt bezocht.
De vlucht naar Tasmanië was in vergelijking met de heenreis vanuit Nederland heerlijk kort (een uurtje). Vanaf het mini vliegveld in Hobart, de hoofdstad van Tasmanië, zijn we met een taxi naar het hostel gegaan. De taxi-chauffeur was een hele aardige maar aparte man, die 'schoenen' zonder zool droeg, want hij hield van barefoot lopen. Nu bleek ook wel dat niet alle hostels hetzelfde zijn. In tegenstelling tot de vorige, was dit hostel suf, met weinig sfeer, minder faciliteiten en rare mensen. Maar gelukkig was het maar voor 1 nachtje. De avond hebben we doorgebracht met wat kaartspelletjes en een vroege tocht naar ons bed.
Zaterdag 13 februari
Lekker vroeg opgestaan zodat we snel onze camper af konden halen. En wat was het een beauty.
Na een korte schadecheck zijn we op pad gegaan met Queenie: een oud bakkie, maar hij reed zeker nog prima. Het terrein van de verhuurmaatschappij af rijden ging wat moeizaam, want hoe vaak we ook zeiden dat we links moesten rijden, we reden toch uiteindelijk rechts weg. Gelukkig wende het linksrijden, het rijden van een oude campervan en het met links schakelen heel snel en hebben we alledrie lekker afgewisseld met rijden. Uiteraard de tank even helemaal volgegooid en inkopen gedaan voor de komende dagen. Veel leven zouden we immers niet zien, want we vertrokken als eerste naar de mooie nationale parken in het (zuid-)westen van Tasmanië.
Op de planning stond de eerste overnachting middenin het Franklin-Gordon NP (national park). Brand door blikseminval leek echter roet in het eten te gooien, want we stuitten op een road block in de buurt van Strathgordon.
Na overleg met een ranger hebben we uiteindelijk besloten om via een 30 km lang onverhard pad (zie foto) langs allerlei voedselvoorraden voor wandelaars, naar een afgelegen camp site aan het Lake Pedder te rijden. Zo konden we toch nog in 'de natuur' slapen. We deelden deze camping spot met slechts 1 persoon, voor de rest was er alleen maar natuur.
Natuur betekende in dit geval een voorbij hoppende kangaroe (hoe awesome!), een slang, enkele squolls en vooral veel wilde Tasmaanse pademelons, die af kwamen op de geur van het eten dat we kookten. Na het eten nog even lekker gerelaxt en onder de sterrenhemel in slaap gevallen.
Zondag 14 februari
Na een koud nachtje, gingen we weer op pad en met een kleine omweg via New Norfolk voor een slaapzak voor de dames, uiteindelijk verder doorgereden richting het noorden.
Men zegt dat seizoenen in Australië niet bestaan, omdat het weer op een dag zo kan verschillen. In Tasmanië was dit nog veel meer het geval. Een ranger waar we wat aan gevraagd hadden aan de kant van de weg, zei dan ook de legendarische woorden: "If you don't like the weather, just come back in 5 minutes."
De route van vandaag was echt onwijs gaaf. Tasmanië heeft een heel divers landschap (zie foto's), dus het ene moment rijd je in een regenwoud en het volgende moment in een droog gebied met dode bomen en uitgedroogd gras.
Het wennen aan de auto en het verkeer ging zoals ik al zei heel snel. Zo snel dat het gevaar juist in onoplettendheid schuilt. Heel veel rechtdoor, kilometers lang. Als je dan opeens een afslag moet nemen, dan merk je hoe automatisch autorijden al is. De dames riepen gelukkig "links links links" in koor, anders had ik de bocht de rechterrijbaan op gemaakt haha. Blijven opletten dus! Maar wat was het fantastisch om door een gebied a la 'Great Plains' of de Afrikaanse steppe te rijden. Geen hond in de buurt en heerlijke roadtripmuziek op de Australische radio.
Ook vandaag ging de tocht niet geheel volgens plan, want er lag een boom op de weg. Hierdoor werden we gedwongen om een stuk om te rijden en wel via een dirt road. Meerdere toeristen konden de weg niet vinden, dus ik heb ze achter mij aan laten rijden. Uiteindelijk heel veel kilometer dirt road gehad en ik moet zeggen: dat was echt fantastisch! Ik voelde me net een bestuurder in de Dakar Rally haha. Uiteindelijk ook nog een duimpje en bedankje gekregen van de Chinezen achter ons. Na weer een lang dagje rijden en stoppen langs de weg om foto's te maken hebben we, wederom in de middle of nowhere, gegeten en geslapen in de buurt van Derwent Bridge.
Maandag 15 februari
Na 2 dagen niet douchen was het heel chill om even de sleutel van Nicole, een Australische mevrouw die in de buurt in een soort bungalow sliep, te mogen lenen en een lekker warme douche te nemen, m'n baardje te trimmen en schone kleding aan te trekken. Low-budget backpack style haha.
Fris en fruitig gingen we op pad voor een wandeltocht van ongeveer een uur langs Lake St. Clair. Aboriginals noemden het Leeawuleena, wat 'sleeping water' betekent. Na al het rijden en het slapen op de keiharde matrassen in de campervan konden we wel wat beweging gebruiken. En het was een prachtige omgeving (zie foto's hieronder), ookal was het water vanwege het naderende slechte weer nu niet zo sleeping.
Al die dagen zonder faciliteiten, betekent natuurlijk ook dagenlang geen stroom. Dus hebben we na de wandeling even lekker een kopje warme chocomelk gedronken in het visitor center van Lake St. Clair en alle apparatuur weer opgeladen, want anders konden we geen foto's meer maken!
Na vele waarschuwingsborden voor overstekende dieren, kwamen we richting Strahan een overstekend stekelvarkentje tegen. Deze was op het bord echter een stuk groter dan in het echt haha.
Het weer vandaag was overigens dramatisch. Echt onwijs veel regen, dus we waren genoodzaakt om enkele mooie uitkijkplekjes voorbij te rijden (omdat ze niet meer zo mooi waren door de regen en mist). En dan met een campervan, in de regen, door de bergen, op smalle weggetjes... Maar we hebben het overleefd. Helaas konden we niet op de onwijs gave plek slapen waar we wilden gaan staan (zie foto hieronder). Omdat er geen voorzieningen waren, konden we door de regen helaas niet koken en waren we genoodzaakt een andere stek te zoeken. Die vonden we uiteindelijk: ergens in het "mega"dorpje Tullah (minder dan 1000 inwoners) hebben we de campervan gewoon onder een random afdakje gereden... Helemaal suup! En het afwassen ging ook gemakkelijk.
Dinsdag 16 februari
Door het afdakje was het vannacht wel iets minder koud. Helaas was het weer vandaag nog niet heel veel beter. Toch zijn we richting Cradle Mountain gereden. Bij het visitor center zagen we dat de weersvoorspelling voor vandaag rond de 9 graden met veel regen was. Gelukkig beloven de komende dagen iets beter weer.
De omgeving hier zou trouwens zomaar het decor van een lord of the rings film of een game of thrones aflevering kunnen zijn. De weg die door het national park liep was zo breed als één auto, maar wel tweerichtingsverkeer en natuurlijk ook nog eens op en af. Het was weer mijn beurt om te rijden en ik kan met zekerheid zeggen dat m'n oude rijleraar wel trots op me geweest zou zijn.
Na enkele kilometers kwamen we bij het Dove Lake aan en hebben we een paar fotootjes gemaakt. Het weer drukte echter nogal z'n stempel op het uitzicht en dus besloten we om weer om te keren. Eenmaal bij het visitor center aangekomen, weer eventjes opgewarmd met warme chocomelk en plots begon de zon zelfs te schijnen. We zijn er nu toch dachten we, dus toch nog even terug het park in en een korte wandeling gemaakt langs twee watervallen en door de bossen.
Inmiddels was het lekker warm geworden en trokken we verder richting het noorden. In een impulsieve bui (eigenlijk door het missen van een afslag) besloten we om nog een stukje om te rijden en via de supermarkt en het tankstation in Devenport naar het Narawntapu NP te rijden. Bij het tankstation nog een voorbijganger "The artwork on the side's car looks awesome" horen roepen. De niet geplande omweg bleek uiteindelijk een schot in de roos. Tegen een kleine betaling, voor het eerst deze rondreis door Tasmanië, op camping site Baker's Point gestaan. De wallabies, wombats, brushtail possums en pademelons leven gewoon om ons plekje heen. Hoe. Vet. Na al die dagen zonder vlees, vond ik het wel tijd geworden voor een broodje hamburger. En na een chill avondje voor onszelf en diepgaande gesprekken, bijtijds het bedje in gedoken.
No comments:
Post a Comment